بندگی کن تا که سلطانت کنند

انس بن مالک خدمتکار رسول خدا ( صلی الله علیه و آله) بود روزی پیغمبر خدا دید که او زانوی غم به بغل گرفته و غصّه دار است. فرمود : « چرا ناراحتی؟» انس گفت :« همۀ ناراحتی ام برای این است که من یک عمر در محضر شما بودم ، امّا در روز قیامت شما کجا و من کجا؟ شما در آن بالا بالاهای بهشتید و من در ته بهشت .» بلا فاصله آیه (69 سوره نساء ) نازل شد که : کسانی که خدا و پیغمبر خدا را دوست می دارند، آنها در روز قیامت (در محضر) خدا و پیغمبر(خدا) هستند . انس که اخم هایش تو هم بود ،تا این آیه را شنید خوشحال شد. خداوند در این آیه فقط، یک اطاعت می خواهد، بنده شو ، بندگی کن تا که سلطانت کنند. انس می گوید:« ندیدم که مسلمانها بعد از اسلام ، به چیزی بیشتر از این خوشحال شده باشند .» مسلمان ها بعد از نزول این آیه به عملشان دلخوش و خوشحال نبودند ، بلکه به محبتشان به خدا و رسول خدا خوشحال بودند. مسلمانها به کلمه ای خوشحال بودند که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود : « المَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَبَّ » انسان با کسی که دوستش دارد در روز قیامت محشور می شود.

[ بدیع الحکمة یا لطایف حکیمانه ، مواعظ آیت الله مجتهدی تهرانی ، چاپ چهارم ،1395 ، ص 18 )