یکى از معانى قلب ، عقل است و یکى از معانى صدر، ذات و سرشت انسان .
بعلاوه قلب ، مظهر عواطف است و هر گاه برقى از عواطف و ادراکهائى که مایه حرکت و جنبش است در روح انسان آشکار شود، نخستین اثرش در همین قلب جسمانى ، ظاهر مى گردد، ضربان قلب دگرگون مى شود، خون با سرعت به تمام ذرات بدن انسان مى رسد، و نشاط و نیروى تازه اى به آن مى بخشد، بنابراین اگر پدیده هاى روحى به قلب نسبت داده مى شود بخاطر آن است که نخستین مظهر آن در بدن انسان قلب او است (دقت کنید).
جالب توجه اینکه مجموعه ادراکات انسان در آیه فوق به ((قلب )) (عقل ) و ((آذان )) (گوشها) نسبت داده شده است ، اشاره به اینکه براى درک حقایق دو راه بیشتر وجود ندارد یا باید انسان از درون جانش جوششى داشته باشد و مسائل را شخصا تحلیل کند و به نتیجه لازم برسد، و یا گوش به سخن ناصحان مشفق ، هادیان راه و پیامبران الله و مردان حق بدهد و یا از هر دو راه به حقایق برسد.
بخشی از کتاب : تفسیر نمونه نویسنده : آیت الله ناصر مکارم شیرازی جلد : 14 صفحه : 131
