مرحوم آیة اللّه العظمی سید محسن حکیم علیه الرحمه که مرجع شیعیان و زعیم حوزه علمیه نجف بودند، در سفری که به عربستان داشتند، در جلسهای با «بن باز» مفتی عربستان «که نابینا بود» مواجه شدند.
«بن باز» ظاهراً به دیدن آقای حکیم رفته بود ولی در واقع قصد داشت با ایشان جدال کند و افکار وهابیگری خود را مطرح نماید. در این جلسه بن باز از آیة اللّه حکیم پرسید: شما شیعیان چرا به ظواهر قرآن عمل نمیکنید؟
آیة اللّه حکیم در جواب فرمودند: این دیدار جای چنین صحبتهایی نیست بگذارید به احوالپرسی برگزار شود.
بن باز، سماجت و لجاجت کرد و خواستار دریافت جواب شد.
آیة اللّه حکیم، ناچار به بن باز گفتند: اگر قرار باشد به ظاهر قرآن تکیه کنم و همان را معیار فهم قرآن و عمل به آن قرار دهیم، باید معتقد شویم که شما به جهنم خواهید رفت.
بن باز با تعجب پرسید: چرا؟
آیة اللّه حکیم فرمودند: چون قرآن میفرماید: «وَ مَنْ کانَ فِی هذِهِ أَعْمى فَهُوَ فِی الْآخِرَةِ أَعْمى وَ أَضَلُّ سَبِیلاً»[1].
کسی که در این جهان «از دیدن چهره حق» نابینا باشد، در جهان آخرت هم نابینا و گمراهتر خواهد بود و شما که از دو چشم نابینا هستید طبق ظاهر این آیه باید در آخرت هم نابینا باشید و در زمرة گمراهان که اهل جهنّمند قرار بگیرید، بنابراین ظاهر بسیاری از آیات قرآن مقصود نیست.
[1] - سورة اسراء: آیه 72.
