امام خامنه ای (مدّظله العالی) :اگر این احساس در پرستار بیدار شود که کار او برای خداست، به بنده خدا و به انسانِ نیازمند کمک میکند تا رضای الهی را جلب کند. بنابراین کار او نورانیّت پیدا میکند و از سطح یک کار بشری فراتر میرود؛ آن‌گاه اجر کار او «لاتعدّ و لاتحصی» است.
سر در زیر عطر چادر پرترانه ات
نزهت بادی
بی خبر نیامده بودم که بهانه بیاوری؛ قول و قرار هر روزمان بود.
دیگرتمام خشت های نمناک بیت النور نیز صدای پای مرا می شناختند .
آن شب نیز آمدم؛ آمدم تا همان کاشی لب پریده آبی
تا همان کاشی باران خورده شب آشنایی.
اما جز پرهای فرو ریخته ام بر بام خلوت و عطر غریبی از چادر پرترانه تو، چیزی نبود.
آمدم، در زدم .
بوی خرمای نارس و سوره الرحمن می آمد.
تو نبودی و تمام همسایگانت، پشت پنجره های خیس، نگاه پر سکوت خود را بر پهنای تنهایی کوچه می ریختند.
دیگر از آن همه کاشی
از آن همه آیه، کبوتر و بوی یاس
هیچ نشانه امیدی نبود.
کسی از کوچه نمی گذشت
تنها سیدی آمده از محرم ترین لحظه تو
آوازه گریه های پنهانی اش را
در زمستان سال 64 پادگان شهید مدنی دزفول محشری شده بود از رزمندگان. جایی مثل"پادگان دوکوهه " در اندیمشک و " ابوذر" در سر پل ذهاب که قبل از عملیات از هزاران نفر پر شده بود. و حالا با فرا رسیدن موسم عملیات ، هشت گردان پیاده با ظرفیت نیرویی کامل ، مهیای رزم بودند و در یک صبحگاه دل انگیز و لطیف در محوطۀ اصلی پادگان اجتماع کرده بودند چون قرار بود فرمانده کل سپاه به آنجا بیاید. فرمانده لشکر انصار ، حاج مهدی کیانی از تبلیغات خواسته بود یکی از بسیجی ها به عنوان نمایندۀ عموم رزمندگان لشکر به فرمانده سپاه خیر مقدم بگوید. همه ذهنشان معطوف به یک بسیجی با اخلاص به نام “حمید هاشمی ” بود. وقت موعود
بارها می‌دیدم که با بچه‌هائی که نه ظاهر مذهبی داشتند و نه به دنبال مسائل دینی بودند رفیق می‌شد و آنها را جذب ورزش می‌کرد. یکی از آن بچه‌ها که با ابراهیم رفیق شده بود خیلی از بقیه بدتر بود. حتی خیلی راحت حرف از کارهای خلاف می‌زد و اصلاً چیزی از دین نمی‌دانست. نه نماز و نه روزه، به هیچ چیز هم اهمیت نمی‌داد. یک بار به ابراهیم گفتم: «آقا ابرام اینها کین که دنبال خودت راه می‌اندازی؟» با تعجب پرسید: «چطور، چی شده ؟» گفتم: «دیشب این پسر رو با خودت آورده بودی هیئت، اون هم اومد کنار من نشست. وقتی که حاج آقا داشت صحبت می‌کرد و از مظلومیت امام حسین (علیه السلام) و از کارهای یزید می‌گفت این پسر، خیره خیره و با عصبانیت گوش می‌کرد. وقتی هم چراغ‌ها خاموش شد به جای این که گریه بکنه،
آیت اللّه العظمی بهجت (ره) می فرمودند : «از آقای حاج آقا حسین قمی شنیده بودم که از منبر دو نفر به خوبی می شود استفاده نمود: یکی منبر آقا سید یحیی (یزدی) و دیگر حاج شیخ غلامرضا یزدی (مشهور به فقیه خراسانی) ما رفتیم پای منبر ایشان استفاده کنیم که دیدیم نظر آقای قمی درست است.» در حالات این عارف وارسته آمده
آقا شیخ مرتضی زاهد دوست داشت تا در روزهای جانسوز شهادت حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام از کلمات و الفاظی برای سینه زنی استفاده کند که تأیید و رضایت اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام را در برداشته باشد. به همین خاطر در یکی از سالها متوسل به ائمه اطهار علیهم‌السلام می‌شود و بعد، شبی در عالم خواب، خود را در کربلای امام حسین علیه‌السلام مشاهده می کند. در میان خیمه های مصیبت زده امام حسین علیه‌السلام این کلمات را به او القا می‌کنند و او نیز شروع به گفتن این کلمات می کند که: « هذا عزاکَ یا حسین / روحی فداکَ یا حسین» امّا همراه با القای این کلمات، یک سوز عجیبی نیز به آقا شیخ مرتضی داده می‌شود و از آن سال به بعد، به محض این که در روزهای تاسوعا و عاشورا با همان لحن و صدای معمولی، از دهانش خارج می‌شده است که:
« هذا عزاکَ یا حسین روحی فداکَ یا حسین »
یک سوز و گداز غیر عادی و بسیار شدیدی به جان مردم می‌افتاده است و هر شنونده‌ای با هر معرفت و مرامی، به شدت منقلب و گریان می‌شده است. او که
