پرهیز از ریاست طلبی

 یکی از صفات زشت و ناپسندی که برخی از مدیران به آن مبتلا می باشند، علاقه بیش از حد به ریاست است. ریاسـت مـوقعـیّت خطرناکی است که هر انسانی را در معرض خطر قرار می دهد و قـلب و فـکر را تـحت تأثـیر زیباییهایش قرار می دهد؛ علی (علیه السلام) می فرماید: ما اری شَیئاً اَضَرُّ بِقُلوبِ الرِّجالِ مِنْ خَفْقِ النِعالِ وَراءَ ظُهوُرِهم. (میزان الحکمه، ج5، ص206) من ندیدم چیزی را که برای قلب مردان زیانبارتر از صدای کفشها پشت سر آنان باشد. ازاین روایت فهمیده می شود هیچ چیز مانند راه رفتن مردم در پشت سر انسانها به قلب آنها ضرر نمی رساند، زیرا همین راه رفتن مردم و صدای پای آنها برای بعضی از انسانها آن چنان گیج کننده و لذت بخش است و تخیل بزرگواری و ارزشمند بودن را در ذهن و فکرشان تقویت می کند که قابل توصیف نیست و همین امر موجب لغزش و تکبّر و خودبزرگ بینی و انحراف آنان می شود.    

( لغزشگاه های یک مدیر، محمد حسن نبوی ،راسخون)