نوع دستورهایی که اسلام به زن ومرد میدهد، در عین حال که یک راه مشترکی برای هر دو قائل است ولی راه مخصوص را هم از نظر دور نمیدارد، وقتی احترام به پدر ومادر را بازگو میکند، برای گرامی داشت مقام زن، نام مادر را جداگانه وبالاستقلال طرح میکند. قرآن کریم میفرماید:
اما یبلغن عندک الکبر احدهما او کلاهما فلا تقل لهما اف ولاتنهرهما وقل لهما قولا کریما (1)
اگر یکی از آن دو یا هر دو، در کنار تو به سالخوردگی رسیدند به آنها حتی «اوف» مگو وبه آنها پرخاش مکن و با آنها سخنی شایسته بگوی.
ودر بخشی دیگر میفرماید:
بخشی از متن صحبت های مادر شهید بروجردی در جوار مزار فرزندش | بهشت زهرا:
گفت: «پسرم رو خواب دیدم گریه می‌کرد». گفتم: «چرا؟» گفت: «ما شهید شدیم٬ ولی اینها که ماندن به جای ما کاری نکردن برا مملکت».
شهدا آگاهند. روز قیامت جلوتون رو می‌گیرن، حالا بهت می گم… آمریکا اومده دمِ در خانه سراغتون. حواستون جمع باشه! محمد اگه زنده بود می دونست باید چی کار کنه…
روزی که خداوند بهشت را زیر پاهایت قرار می دهد
و کودکی را در آغوشت می گذارد مادر میشوی .
به اندازه 3 فصل منتظر میمانی و بعد ازآن دیگر برای تو تمام فصل ها فصل مادری است.
همه فصل هایی که شب ها برایش لالایی خوانده ای که به خواب برود و هر صبح با مهربانی بیدارش کرده ای و
فکر کرده ای که فردا شب چه لالایی برایش بخوانی .
بشر با همه داد و فریادهایی که درباره پیشرفت و تکامل به راه انداخته، هنوز نتوانسته است خود را از زندان خودخواهی نجات بدهد.
علامه جعفری (ره)
ای عزیز، این قدر لاف خدا مزن! این قدر دعوی حب خدا مکن، ای عارف، ای صوفی، ای حکیم، ای مجاهد، ای مرتاض، ای فقیه، ای مؤمن، ای مقدس، ای بیچاره های گرفتار، ای بدبخت های دچار مکاید نفس و هوای آن، ای بیچاره های گرفتار آمال و امانی و حب نفس! ـ همه بیچاره هستید، همه از خلوص و خداخواهی فرسنگ ها دورید. این قدر حسن ظن به خودتان نداشته باشید. این قدر عشوه و تدّلل نکنید.
... دیروزی که رفت دیگر بر نخواهد گشت ، کاری که دیروز کردید ، در نامة عمل شما باقی ماند و آنچه انجام گرفت ، ثبت شد ، این ، تغییر پذیر نیست مگر بوسیله توبه و انابه و استغاثه و تضرّع پیش پروردگار . والّا آنچه گذشت ، دیگر گذشت و برگشتنی نیست. ولاالمرء من غدٍ على ثقه ، هیچ کس نسبت به فردا اطمینانی ندارد ، ممکن است فردائی وجود نداشته باشد. دیروز که رفت ، فردا هم معلوم نیست باشد یا نباشد ، آنچه در اختیار ماست الآن است .
دیگر رمقی برایمان نمانده بود. این خدا بود که ما را می آورد. باقی مانده گروهان من تیر خورده بودند و علیل. خودم هم از پا ترکش خورده بودم. تازه باید با این وضعیت یک خط از دشمن را می شکافتیم تا به عقب برسیم. لنگ لنگان و آهسته آمدیم بالا. رسیدیم به یک رشته کانال و سنگرهای عراقی که بالای سرمان قرار داشت. توان درگیری نداشتیم، من نگاه کردم بالای سرِ خودم و دیدم یک زیر پیرهن سفید از لب کانال بالا آمده و تکان می خورد.
