بدهکاری‌های خود را به خدا ادا نمی‌کنیم، می‌خواهیم طلبکاری‌های خود را از خدا وصول کنیم؛ اینکه نمی‌شود.
✳️ امام محمد باقر - علیه السلام - فرمود: اگر خواستی بدانی که در وجودت خیر و خوشبختی هست یا نه، به درون خود دقّت کن اگر اهل عبادت و طاعت را دوست داری و از اهل معصیت و گناه ناخوشایندی، پس در وجودت خیر و سعادت وجود دارد; و خداوند تو را دوست می دارد. ولی چنانچه از اهل طاعت و عبادت ناخوشایند باشی و به اهل معصیت عشق و علاقه ورزیدی، پس خیر و خوبی در تو نباشد; و خداوند تو را دشمن دارد. و هر انسانی با هر کسی که به او عشق و علاقه دارد، با همان محشور می گردد. «وسائل الشّیعة، ج 16، ص 183، ح 1»
✳️ ...البته (معنای این روایت ) این نیست که هیچ ملاکی برای محبّت ، غیر از اینها وجود نداشته باشد! نه، انسان گاهی هم کسی را به جهت دیگری دوست دارد. گاهی شما یک کسی را دوست می دارید، به خاطر رفاقت،به خاطر اخلاق خوبش، به خاطر بعضی جهات، امّا تا اطلاع پیدا می کنید که او اهل فلان گناه است،از چشمتان می افتد، محبّت شما به او زایل یا کم می شود. معلوم می شود اطاعت خداو معصیت خدا از نظر شما یک معیار برای دوست داشتن و دوست نداشتن است و گاهی هم هست که برای انسان هیچ فرقی نمی کند! ... (به هر حال این علامت ، علامت خوبی است که انسان ایمان خود را با آن امتحان کند و مورد سنجش قرار دهد.) (جلسه 312 درس خارج معظم له - آذرماه 1388)
🔹(شرح حدیث از امام خامنه ای در درس خارج 21/ 07 /88 )
رسول داد خواه خیابانی ، معروف به رسول ترک که به برکت امام حسین (ع) توبه جانانه ای کرد در مسیرش به جاهای مختلف و مساجد می رفت و دو رکعت نماز می خواند و می گفت: اینها روز قیامت شهادت می دهند. وقتی دوستش از این کار رسول گله می‌کند، اشک در چشمان رسول جمع می شود و می گوید : تو حق داری حال من را نمی فهمی. من آن قدر در جاهای مختلف زمین گناه کرده ام که همه جا شاهد بوده ، باید این قدر در همه جا عبادت کنم تا اینها به نفع من شهادت دهند.
شستشویی کن وانگه به خرابات خرام
تا نگردد زتو این دیرِ خَراب آلوده
مرحوم آقای قاضی هم به شاگردانش توصیه می کرده همیشه در یک مسجد نماز نخوانید به مساجد دیگر هم بروید و هر جا دیدید حالی پیدا کردید ، همانجا بخوانید و الّا مکان خود را تغییر دهید.
( مسعود عالی ، صراط و شفاعت ، صص 126 و 127 ، عطش ،1392)
شصت و سه سال پیش که من در لواسان منبر می رفتم، روز هفتم ماه محرم بود، با خودم فکر می کردم که: خسته شده ام از بس که پلو خوردم: شب پلو ، ظهر پلو! ما طلبه بودیم و عادت داشتیم به نان و ماست و اشکنه و آش و آبدوغ خیار. دیگر آن روز کلا فه شده بودم، باخودم می گفتم اینجا نه آشی است نه خاکشیری، هیچ چی. هـواهـم به شدّت سرد بود. با خـودم گفـتم: « خـدایا، یک آشی برای ما برسـد خوب است. » ظـهر شـد، سـفره انداختند و پلو ها را گذاشتند تا ما می خواستیم شروع کنیم . از دور دیدیم یک نفر با یک بادیه در حال آمدن است. وقتی پیش ما رسید، دیدم یک ظرف مسی پر از آش با نعناع داغ و روغن و پیاز داغ، یک آش عالی رسیده بود. گفتم : « این آش مال کیه ؟! » آن شخص گفت: « مال شما ». گفتم: « کی داده؟! » گفت : « یک خانمی برای شما پخته.» من دیگه دست به پلو نزدم و همان آش را خوردم. آش خیلی عالی بود. در غرر الحکم، ص827 آمده است که : حضرت امیر المومنین علی (ع) می فرمایند: «لا تَسْألُوا إلاّ اللهَ سُبْحانَهُ، فَإنَّهُ أعْطاکُمْ أکْرَمَکُمْ، وَإنْ مَنَعَکُمْ حازلَکُمْ »؛ «جز از خدای سبحان چیزی مخواهید، که اگر به شما عطا کند شما را اکرام کرده و اگر به شما عطا نکند، برای شما در آخرت ذخیره می کند» خداوند متعال به حضرت موسی (ع) فرمود: ای موسی، نمک آشت و بند کفشت را هم از من بخواه.
تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار
که رحـــــم اگر نکند مدعــــــی خدا بکند
🔹 ( از فرمایشات آیت الله مجتهدی تهرانی- در محضر استاد ، ص 180 )
